Een week lang ageerden meer dan 50 gezondheidsorganisaties wereldwijd tegen de uitgevers van lifestyletijdschriften als Cosmopolitan en Vogue, die op hun socialmediakanalen advertenties van PMI combineren met verhalen gericht op jongeren.

Door de webredactie

Meer dan vijftig gezondheidsorganisaties in tien landen hebben de Amerikaanse uitgeverijen Condé Nast en Hearst Communications recent opnieuw opgeroepen te stoppen met het plaatsen van advertenties van Philip Morris. Een jaar geleden bracht The Campaign for Tobacco-Free Kids een rapport naar buiten waaruit bleek dat jongeren overstelpt worden met nicotinereclame op social media. Het onderzoek betrof socialmediareclame van British American Tobacco (BAT) en Philip Morris International (PMI), onder meer op kanalen van tijdschrifttitels van de twee mediaconcerns, zoals Seventeen, Cosmopolitan, ELLE, Esquire van Hearst en Vogue, TeenVogue, GQ en Glamour van Condé Nast. Deze bladen hebben een overeenkomst met PMI om zijn verhitte-tabaksproduct IQOS en zijn nicotinezakjes Zyn te promoten, onder andere via Facebook en Instagram. Daarmee zijn honderdduizenden jongeren van onder de 25 jaar bereikt.

De promoties in onder meer Spanje, Oost-Europa, Mexico, andere Latijns-Amerikaanse landen en de VS duren voort, reden waarom de gezondheidsorganisaties opnieuw aan de bel trekken. In de VS werden advertenties voor Zyn gezien in combinatie met artikelen als ‘De 34 beste cadeautjes voor tienermeiden’ en ‘De beste kerstfilms voor tieners’ op de sites van Seventeen en Cosmopolitan.

Uitgeverijen geven geen gehoor

Op een eerdere brief van Tobacco-Free Kids en vier andere gezondheidsvoorvechters reageerden de mediaconcerns niet en de advertenties bleven verschijnen. Vandaar dat eind december in een georkestreerde campagne van een week meer dan 50 organisaties via social media de uitgeverijen nog maar eens ter verantwoording hebben geroepen.

“Het is absoluut schandalig dat tijdschriften zoals Seventeen een van de grootste tabaksbedrijven ter wereld helpen om tieners en jongvolwassenen te bereiken”, aldus Smita Baruah van Tobacco-Free Kids in een persbericht. “Door Philip Morris toe te staan reclame te maken voor IQOS en Zyn in populaire lifestyle magazines, stellen Hearst en Condé Nast hun lezers bloot aan schadelijke en verslavende producten, bedoeld om een nieuwe generatie verslaafd te maken. Het is tijd dat Hearst en Condé Nast stoppen om tabaksfirma’s toe te staan hun lezers te exploiteren.”

Tobacco-Free Kids heeft vele voorbeelden van de advertenties verzameld die indruisen tegen het beleid van Meta (Facebook en Instagram) over tabaksreclame en die in ten minste één land, Spanje, de wetgeving op dit gebied ondermijnen. Betaalde reclame voor tabaks- en nicotineproducten is niet toegestaan volgens de regels van Meta.

Meer uitgevers faciliteren tabaksindustrie

Heart en Condé Nast zijn niet de enige uitgeverijen die het geld van tabaksbedrijven laten prevaleren boven hun verantwoordelijkheid voor de samenleving. Het afgelopen jaar schreven we over gesponsorde artikelen in het tijdschrift over Europese politiek The Parliament, een uitgave van de Britse Total Politics Group. Het maandblad wordt als redelijk invloedrijk in Europese politieke kringen gezien en plaatst met enige regelmaat betaalde opiniestukken van tabakslobbyisten. Hetzelfde is het geval met Euractiv, een uitgave van de Belgische uitgeverij Mediahuis.

In oktober beschreven we hoe het politiek invloedrijke journalistieke platform Semafor op loopafstand van het Witte Huis in Washington een conferentie over socialmediamarketing gericht op minderjarigen organiseerde, waarbij Philip Morris als sponsor het programma mocht samenstellen en een moderator leverde. In februari vorig jaar kreeg Philip Morris-baas Jacek Olczak de kans een rapport te presenteren over de rol van social media in het internationale debat op een evenement georganiseerd door de commerciële afdeling van The Wall Street Journal tijdens het World Economic Forum in Davos. Voor tabaksbedrijven zijn deze betaalde artikelen en evenementen ideale mogelijkheden om hun lobbyverhalen onder de aandacht van beleidsmakers te brengen. Uitgeverijen zouden daar niet aan mee moeten werken.