Uit nieuw onderzoek blijkt dat het aantal Australiërs dat rookt in armere delen van het land zeven keer hoger ligt dan in de rijkere delen. Daaruit blijkt dat er meer actie nodig is om armere Australiërs van het roken af te helpen. Ook in Nederland zijn de verschillen in rookgedrag tussen hoog- en laagopgeleiden aanzienlijk.

Door de webredactie

Uit het rapport Australia’s Health Tracker by Area: Smoking Rates Report van het Mitchell Institute, onderdeel van de Victoria University in Melbourne, blijkt dat armere Australiërs meer geneigd zijn te roken dan rijkere. In delen van het land waar meer armoede is wordt zeven keer meer gerookt dan in de rijkere delen. In twee van de rijkste gebieden van Australië, namelijk City Beach in West-Australië en St.Ives/Warrawee in New South Wales, is het aantal rokers nu 5 procent of lager, schrijft het Mitchell Institute op zijn site. In Bridgewater en Gagebrook op het eiland Tasmanië, een van de armste gebieden in Australië, is maar een kleine afname in het aantal rokers geconstateerd (gedurende de laatste vier jaar), terwijl de rookprevalentie daar het hoogst is: een op de drie volwassenen rookt er.

Landelijk gemiddelde

In de armste gebieden ligt het aantal rokers op wat het landelijk gemiddelde in de jaren 80 was. Inmiddels is het totale aantal rokers in Australië 12,2 procent. Een percentage dat de afgelopen vier jaar nagenoeg hetzelfde is gebleven.
Australië is een van de wereldwijde voorlopers als het gaat om het bestrijden van roken. Het land heeft erg strenge antirookmaatregelen ingevoerd, die, zo blijkt nu, vooral rijkere Australiërs ervan hebben weerhouden te roken.

Nieuwe maatregelen

Volgens de Australian Health Policy Collaboration, waar het Mitchell Institute de voorzitter van is en waarin zestig Australische gezondheidszorgorganisaties in samenkomen, zijn er een aantal nieuwe maatregelen nodig om ervoor te zorgen dat het aantal rokers in armere delen van Australië ook af zullen nemen. Zo zou er meer subsidie moeten komen om massamediacampagnes mee te financieren die juist de mensen bereiken die in armere delen van het land wonen. Ook moet het aanbieden van rookstopbehandelingen routine worden in de gezondheidszorg. Daarbij moet ervoor gezorgd worden dat antirookmaatregelen goed worden geïmplementeerd en gehandhaafd.

Zelfde probleem in Nederland

Volgens het Trimbos-instituut komt roken in Nederland ook vaker voor bij mensen met een lage sociaaleconomische status (lage SES): In 2016 rookte bijvoorbeeld 25,1% van de laagopgeleide volwassenen dagelijks, 21,5% van de volwassenen met een middelbaar opleidingsniveau en 9,7% van de hoogopgeleide volwassen. In 2017 schreef het Trimbos in een factsheet dat er relatief weinig studies zijn verricht naar “de effecten van tabaksontmoedigende beleidsmaatregelen specifiek onder rokers met een lage sociaaleconomische status.”

Voor zover onderzocht, blijkt dat de meeste antirookmaatregelen rokers met een lage sociaaleconomische status helpen bij het stoppen met roken. Maar de effecten van die maatregelen zijn wel vaak groter voor rokers met een hoge sociaaleconomische status. “De beleidsmaatregelen die in de afgelopen decennia in Nederland zijn ingevoerd lijken onvoldoende te zijn geweest om verschillen in roken te verkleinen,” concludeert het Trimbos. TabakNee maakte in 2019 een dossier over deze problematiek.