Een sigarettenpeuk bevat allerlei gifstoffen die het milieu vervuilen als een roker hem op de grond gooit. De Franse overheid wil dat de tabaksindustrie meebetaalt aan het opruimen, maar die wijst de roker aan als schuldige.

Door de webredactie

Ieder jaar worden er zo’n drie miljard peuken op straat gegooid in Frankrijk. In elke peuk zitten zo’n vierduizend verschillende chemische substanties, zoals DDT, nicotine, zware metalen en andere chemicaliën. Maar ook acetaat van cellulose, een plastic, dat er meer dan tien jaar over doet om te worden afgebroken. Alles bij elkaar vormt dat een flinke belasting voor het milieu, vindt de organisatie France Nature Environnement. ‘We staan er niet bij stil dat zo’n klein object niet alleen slecht voor de gezondheid is, maar ook slecht voor het milieu,’ zegt een woordvoerder tegen een journalist van France 2 (vanaf de 18e minuut). Als er ook maar één peuk in de zee terecht komt, vervuilt die 500 liter water, legt de verslaggever uit.

De vervuiler betaald

Gesteund door de natuurorganisaties vindt de Franse overheid vindt dat de tabaksindustrie moet betalen voor het opruimen van de peuken, volgens het principe ‘De vervuiler betaalt’. De industrie is het daar niet helemaal mee eens. Julien Anfruns, directeur Public Affairs bij van Marlboro-fabrikant Philip Morris Frankrijk (PMF) stelt in de reportage van het Franse acht uur journaal dat het de verantwoordelijkheid is van de roker om zijn peuk in de vuilnisbak te gooien.

Reclamecampagne

PMF zegt wel in de de buidel te hebben getast om iets aan het probleem te doen: door het sponsoren van een reclamecampagne. Advertentieposters moeten de roker ervan bewustmaken dat ze hun peuken moeten opruimen.

Voorzichtigheid geboden

Hoewel dat niet in de uitzending aan de orde kwam, moet er uiterst voorzichtig worden omgesprongen met deelname van tabaksfabrikanten aan een reclamecampagne over dit onderwerp. In Nederland steunde tabaksfabrikant Japan Tobacco International (JTI) het opruimen van stranden door het de plaatsing van asbakken te sponseren, waarmee ze toegang kreeg tot lokale overheden. Bovendien plaatste JTI haar logo op de asbakken, waarmee ze indirect reclame kon maken voor het tabaksbedrijf.
Deze samenwerking, die in strijd was met het ook door Nederland ondertekende FCTC-verdrag, riep zoveel politieke vragen op dat JTI uiteindelijk werd gedwongen zich terug te trekken.